RAMADAN – jeszcze trwa, więc nie sposób byłoby nie wspomnieć o chińskich muzułmanach HUI z prowincji Si Chuan.
HUI- to jedna z 10-ciu grup muzułmanskich zamieszkujących Chiny, przybyła Jedwabnym szlakiem w VII wieku na północno-wschodnie tereny Państwa Środka, obecnie zupełnie asymilowana z Hanami, mówiąca chińskim wspólnym językiem.
Dwa tygodnie spędzone w Song Pan w ich towarzystwie były wspaniałą przygodą!
SONG PAN leży nad rzeką Min, to malownicze miasteczko otaczają góry. Stary drewniany most na rzece zachował nienaruszalnie swą tradycyjną architekturę. Po jego przejściu wchodzi sie na wyżyny, skąd rozciąga się panorama miasteczka z jego meczetem na pierwszym planie. Trafiam akurat na okres całkowitego postu muzułmanskiego, a więc z ciekawoscią obserwuję życie tutejszej ludnosci, której większość stanowią złaśnie HUI, nawet u nich w domu nocuję .
Z ciekawością przyglądam się wieczornym rytuałom; wszyscy wybierają sie do tutejszego meczetu na wieczorną modlitwę. Dyskretnie obserwuję przez lekko uchylone drzwi rozdawanie wiernym zupy, która po zachodzie słońca przerywa całodzienny post. Staram się najdyskretniej jak tylko mnie stać nie inicjować się w ten rytuał, ale staje sie w końcu również aktorem tej sceny.
HUI zabrali mnie na trzydniowy wypad na koniach. Droga wśród idyllicznych pejzaży górskich, lasy i szmaragdowe stawy rozpościerają się zaledwie kilka kilometrów od Song Pan. I wlaśnie ten rodzaj eskapady jest najwspanialszym sposobem odkrycia okolic. Było to jedno z moich najpiękniejszych wspomnień z tej mojej ulubionej prowincji.
Mój gniady koń o imieniu Hong Hua (Czerwony Kwiat) piękny i łagodny niósł mnie w swym siodle w zupełnej symbiozie. Warunki tej włóczegi należały do bardzo skromnych, oczywiście biwakowalismy. Im wyżej się wspinaliśmy tym bardziej temperatura powietrza stawała się chłodniejsza, zaczynało padać! Szczyt "Śniegowego Nefrytu" pokryty płachtą sniegu wyglądał fascynujaco. Nasz biwak wybrał sobie miejsce zamieszkania na soczystej polanie, konie uwolnione z siodeł radośnie galopują po łące. Nikogo tutaj nie ma, zupełna cisza naokoło. Płynący strumień zastępuje lazienkę. Woda przezroczysta nadająca się oczywiście do picia, można się w niej przejżeć, tak jest czysta. Moi muzulmańscy towarzysze są bardzo gościnni; to oni przygotowują posilki: ryż, warzywa (kapusta), ziemniaki, zupa i chleb. Nie dostrzegam jednak żadnej manifestacji ich wiary, są skromni i mili.
Noc byla przeraźliwie zimna, spaliśmy na ziemi, na gałęziach, w szałasie skonstruowanym przez moich towarzyszy włóczegi dosłownie w rekordowym tempie. O świcie słonce zagląda nam w oczy i nas budzi. Szybko udajemy się w dalszą drogę ku ośnieżonym szczytom gór... Nagle zaczyna padać deszcz ze śniegiem, droga staje się coraz trudniejsza i dla koni i dla nas. Idziemy po śliskim gruncie, przemoknięci i nie/ "uzbrojeni" na takie warunki postanawiamy powrócić na naszą polanę i przeczekac deszcz, który jednak i tutaj nam towarzyszy! Wspólnie, przy ognisku staramy się trochę ogrzać... Po posiłku postanawiamy udać się w drogę powrotną do naszego małego miasteczka.
...triumfalnie wkraczamy na koniach do Song Pan witani przez miejscową ludność i ...barany powracające z pastwiska.
