Na przedmieściach Shang hai’u małe i sympatyczne miejsce wita gościa. Można obejrzeć tutaj wspaniałą kolekcję pana YANG SHAO RONG- kolekcje małych bucików dla małych stopek.
Właściciel tej wyjątkowej, trzeciej co do wielkości na świecie kolekcji, jest potomkiem bogatej rodziny właścicieli ziemskich z Hang zhou, rodziny zrujnowanej przez komunizm. Pan Yang pracował jako prosty proletariusz w fabryce, przy produkcji aparatów radiowych, uczestniczył mimo swej woli w Rewolucji Kulturalnej. Ciekawe jest to, że robiąc coś przeciwnego własnym ideom rozpoczął poszukiwanie zagrożonej przeszłości ... i tak w 1980 roku narodziła się jego wyjątkowa kolekcja małych bucików.
Trzeba nie lada zachodu aby odnaleźć to miejsce, tylko po uprzednim telefonie można umówić się na wizytę i to po godz. 20°°. Wejście jest płatne, z panem Yang Shao Rong rozmawiać można tylko po chińsku, a jego muzeum znajduje się w zwykłym budynku odległego przedmieścia na XX piętrze. W skromnym mieszkaniu udało mu się zgromadzić tak wiele rzadkich przedmiotów. Przez wiele lat pan Yang pracował w nocy, poswięcając się swej pasji w dzień; 3-4 razy w miesiącu zostawiał żonę, opuszczał dom udając się w rozległe Chiny, najczęściej podróżując pociągiem i autobusem docierał w najbardziej odległe miejsca (poza Tybetem i Mongolią) by znaleźć swe szczęście: małe buciki. Z biegiem czasu stał się znany i zgromadził ponad tysiąc eksponatów.
Skromnie mawia: "zrobiłem to dla podtrzymania tradycji , pamiętając o przeszłości".
MAŁE BUCIKI - symbol chińskiego systemu feodalnego były robione dla kobiet, których stopy uprzednio owijane ściśle w bandaże poddawane były torturom i cierpieniom. Dziewczynka od najmłodszych lat miała krępowane stopki, co powodowało zniekształcenie stóp.
Proces ten stosowany był wsród bogatej warstwy społecznej będąc oznaką uznania społecznego, kryterium piękna i sposobem zwiększania pożądania seksualnego mężczyzn, gwarantował również bogate małżeństwo.
Kobieta pozostawała w domu, zdana wyłącznie na służbę swego małżonka, poruszała się chwiejnym krokiem poszukując równowagi jak zraniony ptaszek.
Bandażowanie stóp było stosowane w Chinach ponad 1000 lat, jego pochodzenie datuje się jeszcze pod koniec dynastii Tang. Zwyczaj ten początkowo rozpowszechniony w zamożnych rodzinach później spopularyzował się w innych klasach spolecznych, prawie we wszystkich narodowościach oprócz manczurskiej, mongolskiej i Hakka. Zwyczaj ten praktykowany w niektórych częściach Chin przetrwał do XX wieku, dopiero po 1911 roku został zakazany, lecz nadal uprawiany.
"JASKÓŁKA" opowiadała mi jak bardzo była zaciekawiona będąc małą dziewczynką stopami swej babci, której pomagała przy kąpieli, podając jej miskę z gorącą wodą i przyglądała się z żalem zdeformowanym biednym stopkom.
Freud uważał tę praktykę jako formę fetyszyzmu, mówiąc jakoby małe stopki były strefą erogenną. Na starych rycinach chińskich spotyka się również wizerunki kobiet o małych stopkach.
Dziś ta barbarzyńska tradycja nie istnieje, ale małe buciki pozostały w kufrach i szafach chińskich rodzin. Szczególnie w oddalonych wsiach prowincji Yun nan można spotkać jeszcze ponad 100-letnie kobiety o małych stopkach.
Półki niewielkiego salonu pana Yang są wypełnione po brzegi rzadkimi okazami, buciki pokryte kolorowym i haftowanym jedwabiem, są i z bawełny i ze skóry, te o wykwintnej finezji wykorzystywane na szczególne uroczystości jak zareczyny lub wesela. Każdy z tych skarbów ma swoją historię, najstarsze buciki pochodzą z XVII wieku. Dzięki swej pasji pan Yang Shao Rong pragnie ocalić swe skarby od zapomnienia, już teraz nie mając spadkobierców, zanim się zestarzeje, myśli przekazać całą kolekcję w dobre chińskie ręce, tak aby pozostały w Chinach i nie zostaly sprzedane za astronomiczne sumy pieniężne turystom zagranicznym.
