Dzisiaj z Pekina całą bandą wybieramy się do sąsiedniej prowincji He Bei na wieś...
Będziemy zbierać jabłka w sadzie u wujka Shu Qin – lao Wang, troskliwie też zwanym shu shu Wang. Od samego rana, pakujemy do samochodu prezenty dla całej rodziny. Dla dzieci słodkości, dla dorosłych herbatę, księżycowe ciasteczka, papierosy i ... nas samych.
Nie zapominajmy, że jest to tydzień wolny od pracy i na drogach pełno samochodów. Z roku na rok, z dnia na dzień liczba ich rośnie w błyskawicznym tempie. Jeszcze do niedawna posiadaczami czterech kółek byli tylko nieliczni uprzywilejowani urzędnicy, reszta społeczeństwa przemieszczała się na rowerach, które miały swe numery rerestracyjne. Mam wrażenie, że to było wczoraj!
W odległych regionach nadal spotyka się rowery, szczególnie na wsiach, gdzie samochodów na szczęście mniej.
Wszyscy chcą wykorzystać kilka dni urlopu z okazji narodowego święta. Tym bardziej, że przez cały tydzień autostrady są bezpłatne. Chińczycy potrafią robić pieniądze, bezpłatne autostrady to więcej potencjalnych klientów w hotelach, restauracjach i atrakcyjnych miejscach turystycznych. Każdy czerpie swe korzyści.
Rodzina Shu Qing, to cała ‘’dynastia’’ogrodników zajmujących się od końca lat 1980 uprawą jabłek. Są znani w okolicy, ich jabłka cieszą się wielką renomą na miejscowym rynku. Więc nie byle z kim mamy do czynienia.
Wspomniany wujek Wang to najmłodszy brat nieżyjącej już dzisiaj mamy Shu Qing. Jego młodsza siostra mieszka na przeciwko domu z mężęm dawnym górnikiem, dzisiaj emerytowanym 60 letnim krzepkim panem. Sama drobniutka i miła osoba darzy mnie niesamowitą sympatią, przy posiłku bez przerwy nakłada mi łakome kąski. Ten zwyczaj jest normalny, gość przybyły z daleka winnien być dobrze ugoszczony. Często z taką gościnnoscią mogliśmy sie spotkać w Chinach.
Cała rodzina jest katolicka, w obydwu domach, zarówno u wujka jak i u cioci Shu Qing widać obecność tej religii. Dowiedziawszy się, że nasz Papież pochodził z tego samego kraju co ja, napawa ich wielkim uznaniem i szacunkiem do mej skromnej osoby.
Na zdjęciu dołączonym do tej notki widać jak bardzo są religijni.
Dowiaduję się, że nie tylko moja znajoma rodzina jest katolicka, ale prawie cała ludność tej wsi. Takim to dobrze, mogą świętować i Bożenarodzenie i Nowy Rok Chiński. Ale dawniej tak nie było, wszelkie wyznania były zakazane.
Pretekstem do napisania tej notki były jabłka, a ja tu opisuję sprawy religijne...
A więc powracam do sedna sprawy. Już 3000 lat temu owoc ten był spożywany przez Chińczyków i przetransportowany ‘’Jedwabnym Szlakiem’’ do Europy. Dzisiaj Chiny są ich największym producentem na świecie. ‘’Wujkowy sad’’ jest duży, rosną w nim jabłuszka Fidji, smaczne czerwono-różowo-żółte o regularnych kształtach i niewielkich rozmiarach owoce. Zrywamy je dla własnej ‘’natychmiastowej ‘’ konsumpcji i ‘’na wynos’’.
Jabłko należy do tych owoców, które można jeść bez umiaru, podobnie jak herbata jest dobre na wszystko. Drzewa są niskie i rozległe, w mrocznych alejach między drzewami panuje atmosfera radości i wrzawy, niemalże dziecinnej fascynacji. Drzewa poustawiały się w szeregu, ciężkie ich gałęzie pełne owoców zwisają ku ziemi.
Przy ogrodzeniu wysadził się samowolnie pieprz syczuański, poza nazwą nie ma nic wspólnego ze znanym nam wszystkich czarnym pieprzem. Ma niepowtarzalny smak, który powoduje uczucie podrażnienia w jamie ustnej (pseudo-ciepła),w smaku podobny do papryczki chili, powoduje pewną sensację dreszczu, lekkiego znieczulenia z dodatkowym smakiem lemonki.
pieprz siczuański
Ciocia Shu Qing nakłania mnie do jedzenia świeżych owoców... głożyny pospolitej, bardziej mi znanych pod nazwą chińskich oliwek w postaci suszonych czerwonych o wydłużonym kształcie owoców. W jej ogrodzie kwiaty i kilka drzewek owocowych dekorują wysuszoną glebę przez prażące słońce. Ciocia, mimo że w sile wieku, ale nadal zajmuje się uprawą warzyw na małym poletku przy domu, mawia, że lepiej zjeść coś przez siebie wychodowanego, bo lepiej smakuje. Mąż cioci Wang Zi Yi hoduje gołębie, są oswojone, przechadzaja się po podwórku i gruchają sobie.
Mała psina przed swą budą wyleguje się w ostatnich słonecznych promieniach. Zapasy kukurydzy suszone są pod okapem domu.
W domu typowe dla północnych Chin łoże tzw.’’KANG’’, na którym w dzień koncentruje się całe życie rodzinne. To na nim podczas srogich i długich zim wszyscy domownicy jedzą, oglądaja T.V., dyskutują...
W dzień ''łóżko'' pełni funkcję stołu, fotela, cała rodzina na nim sobie urzęduje, spożywa posiłki... Wygląda jak duże łóżko, ale tak naprawdę jest ceglastym dużym piecem, do którego wrzuca sie opał podczas dnia, magazynuje ono swe ciepło nawet gdy się nie dodaje opału, a więc w nocy jest ciepło spać.
W tym typie budowy, łóżko, które może pomieścić kilka osób jest ogrzewane od spodu, piec do którego wrzuca się opał znajduje w innej izbie na zewnątrz, a komin w dachu.
Na moim zdjęciu można sobie wyobrazić jego autentyczny wygląd i przy okazji poznać przemiłą ciocię Wang Zi Yi. Łoże to przywędrowało tutaj w I wieku z Mandżurii, podobnie jak ja tylko wiele wiele wieków wcześniej.
Nadchodzi czas na odjazd. Nakarmieni i duchowo i żywnościowo do syta opuszczamy naszych przemiłych gospodarzy.
Zdjęcia: 
* rozdział trzeci
