Plecione, długie, krótko obcięte, upięte lub farbowane, włosy są u kobiety pięknem. Pod wpływem trendu, zmiany czasów je modelowały w potrzebie emocjonalnej i osobowej jednostki.
Od momentu powstania Chińskiej Republiki Ludowej chińskie fryzury w miarę rozwoju i nowoczesności uległy poważnym zmianom.
Na początku XX wieku, Chiny będące pod rządami ostatniej feudalnej dynastii "nosiły" plecione włosy, mężczyźni mieli ogolone pół głowy i resztę włosów splecionych w warkoczyk przechadzający się po plecach. 
Był to znak rozpoznawczy dla panujących Mandżurów. Podobnie wyglądały fryzury dziecięce. Dorastająca dziewczyna nigdy nie obcinała swych włosów, upinała je za uszami, panny splatały włosy w warkocz przewiązany czerwoną wełnianą nicią, a mężatki nosiły kok, młode mężątki zazwyczaj upinały go w formę motyla.
Upinanie koka nie należało do prostych zadań. Bogatsze jego właścicielki zatrudniały do jego formowania służbę z ubogich rodzin. Starsze kobiety często dopinały sztuczne włosy. Oprócz czasu i wysiłku, fryzury te wymagały wiele akcesoriów. Kobiety posiadały grzebienie, spinki do włosów, kolczyki i bransoletki. Te upiększające dodatki były przechowywane w drewnianych skrzyneczkach ozdobionych malowidłami i rzeźbami. Taka szkatułeczka stanowiła skarb kobiety, najbardziej przez nią szanowany.
CHIŃSKA REWOLUCJA ZACZĘŁA SIĘ OD WŁOSÓW
Na początku lat 1900 Sun Yat Sen, pionier chińskiej rewolucji demokratycznej podjął inicjatywę obcinania męskich warkoczyków. Po obaleniu Qing w 1911 roku mężczyźni rywalizowali między sobą i wzajemnie obcinali sobie warkoczyki. Około 1915 roku panie zaczęły również ścinać warkocze, ta moda jednak na długo się nie zadomowiła, większość pań na nowo zaczęła zapuszczać włosy i zawijać je w kok o formie litery S pionowo lub poziomo.
Ruch 4 maja 1919 opanował Chiny i wraz z nim wprowadzenie zachodnich ideii demokracji, intelektualiści promowali hasła emancypacji płci pięknej. Qing De Jun – studentka Szkoły Przemysłowej dla Kobiet w Chengdu często jako członkini lewicowej organizacji, udawała się na zebrania do męskiej szkoły. Aby nie być borykaną przez strażników podczas wchodzenia i wychodzenia, obcięła sobie włosy, naśladując fryzurę studentów płci męskiej.
Zhong Fu Guang inna studentka równiez obcięła swe włosy. W oczach przechodniów te dwie młode osoby były obiektem herezji i nieprzyzwoitości. Panna Qing została nawet wyrzucona ze szkoły, w 1921 roku opuściła swą rodzinną prowincję Si Chuan i w męskim przebraniu przemawiała na lokalnych uczelniach, głosząc slogany emancypacji kobiet. Wiele studentek poszło jej śladami obcinając sobie włosy. Autonomiczny Związek Studentów nawet stworzył sztukę teatralną p.t. "Trudno jest mieć krótkie włosy"
NOWY RUCH KULTURY
W lipcu 1921 roku posterunek policji w Cheng Du opublikował notkę zabraniającą kobietom mieć krótkie włosy. Akt ten natychmiast odbił się wśród postępowców słowami krytyki i oporu. Dzięki popularyzacji i coraz bardziej rosnącej sile Nowej Kultury, kobiety z krótkimi włosami mogły się pokazywać w dużych miastach.
Wschodnie regiony Chin pod wpływami zachodniej kultury stały się obiektem zainteresowań ówczesnych piękności niemego kina. Chińskie diwy nosiły kręcone włosy. Lata 1920 to moda na styl krótkich fryzur, ale trochę dłuższych niż te co noszą nasze panie ostrzyżone na "chłopczycę". W wielkich miastach liczne kokietki poddawały się związywaniu włosów kawałkiem jedwabnego materiału lub noszenia zdobionej biżuterią opaski. W tym czasie można było spotkać sporo chińskich studentek powracających z Europy i Japonii naśladujących uczesania tamtejszych dziewcząt. Ostatnim krzykiem mody stała się wówczas grzywka.
MODNE PIĘKNOŚCI
W latach1920 – 1930 pojawiła się tzw."trwała" w Shanghai’u, Pekinie i Nanjing. Niewolnice ostatniej mody damskiej mrowiły się w salonach fryzjerskich. Fryzjerzy karbowali włosy na damskich głowach i je również farbowali. W Shanghai’u wydawano kalendarze z wizerunkami tych nowych piękności.
W mej osobistej kolekcji mam szczęście posiadać ich trzy sztuki. Również na paczkach znanych marek papierosowych były wizerunki ondulowanych pań. Najpopularniejsze papierosy to "Mei Li", "Qian Men".
W 1934 roku Narodowy Rząd Guomingdangu zainicjował ruch nowego życia z dewizami "czystość, precyzja, prostota, realizm" zabraniając ondulacji damskich włosów. Nieubłagalnie kręcone loczki zaczęły znikać wśród ówczesnych kobiet w Nanjing. Jednak nadal były "à la mode" w Pekinie i w Shang Hai’u.
Lata 1950 symbolizują się z podwójnymi warkoczami, wszystkie dziewczyny są podobne do siebie, uczesane na jedną modłę.
Lata te symbolizują epokę prezydenta Mao, lata Chin jednolitych, ubranych jednakowo, w słynnym uniformie koloru niebieskiego atramentu.
Z latami 1960 pojawiają się bardziej krótsze włosy, dochodzące zaledwie do uszu, skromne fryzury i prawie zupełnie bez ozdób. W ten sposób, przy ciągłych zmianach politycznych, były budzącym się rewolucyjnym symbolem entuzjazmu mas ludowych. Długie warkocze są zakazane przez Czerwoną Gwardię, a i ondulacja zupełnie zniknęła będąc symbolem burżuazyjnym. Tak więc jako symbol rewolucyjny krótkie włosy stały się modne.
Pod koniec lat 1970, niespodziewanie włosy o wszystkich długościach powracają do łask.
Pierwszym stylem po Rewolucji Kulturalnej były krótkie włosy noszone przez kobiety – żołnierki. Te krótkie fryzury, sięgające do ramion, z grzywką, wygodne i o schludniejszym wyglądzie niż warkocze rozprzestrzeniły się błyskawicznie w miastach i na wsiach. Kobiety kochają się upiększać i być atrakcyjne, a więc dodatkowo ozdabiały swe krótkie fryzury kobiecymi dodatkami, małymi kwiatkami lub opaskami w kolorze włosów. Młode dziewczyny jednak wolały mieć dwa warkocze na głowie, wyglądały w nich wspaniale, pełne wdzięku, prawdziwej gracji.
W późnych latach 1970, a ściślej mówiąc na początku lat 1980 wraz z reformą otwarcia Chin, kobiece fryzury zmieniają się, stając się różnorodne. Nadeszła moda na tzw. ‘’makaron w zupie’’, proste włosy dochodzące do ramion. 
W latach 1990 rozmaite fryzury kobiece, rozkwitają jak kwiaty na majowej łące, chińska kobieta może wreszcie wybierać swą fryzurę. 
Dzisiaj nikt się już nie dziwi widząc młodą dziewczynę z włosami w kolorze pomarańczowo–marchewkowym lub platynowym blond, obciętych na zapałkę, upodobnioną do miłego zwierzęcia jakim jest jeżyk.
Wizyta u fryzjera jest często równoznaczna z odzwierciedleniem poprawienia sobie nastroju. A trzeba przyznać, że takowa wizyta w chińskim salonie fryzjerskim jest cudowna dla każdej płci. Mycie włosów trwa około 30 minut, jest to masaż głowy, często na leżąco. Więc proszę sobie wyobrazić tej całkowity relaks. Włosy są ścinane wyłącznie przez płeć męską, a masaż robiony przez płeć piękną. U fryzjera można tez skorzystać z masażu całego ciała, będąc ubranym w swój codzienny strój.
Jedna z mych dobrych znajomych wyznała mi, że kiedy jest zmęczona, biegnie do fryzjera i nie jest ważne jaki będzie efekt tej jej wizyty, ważne jest żeby wyszła stamtąd w dobrym nastroju. Istnieją też oczywiście inne powody, aby udać się do fryzjera. W Chinach, przy każdej okazji, moda i uroda zwykle zaczyna się od głowy.
