Święto Zmarłych w Chinach przypada na początku kwietnia (4lub5), znane tradycyjnie jako ''Święto Jasności'' (qing ming jie - 清明节), a od 1935 roku zwane jest ''narodowym świętem czyszczenia grobów''.
Pierwotną bazą tego święta był rytuał wypędzania złych duchów, aby zaspokoić wędrówkę dusz i demonów na wieczny odpoczynek.
W dużych miastach kolumbarium zastępuje cmentarz, gdzie w urnach przechowuje się prochy ludzkie, w dniu zmarłych rodzina zabiera je do domu na uroczystość rodzinną.
Na wsiach rodziny spotykają się przy grobach rodzinnych, które stoją samotnie wśród pól ryżowych, na łąkach w szumie wiatru i traw.
Dzień jest wyjątkową okazją do odwiedzin grobu przodków, kult zmarłych przodków należy do wyjątkowej tradycji.
Gdy tracimy młodego członka rodziny... jest żal i rozpacz nieopisana.
Gdy umiera osoba starsza, która doczekała się sędziwego wieku... żal jest odmienny bardziej rozsądny, bez lamentacji i scen ukazujących rozpacz.
Podczas ceremonii żałobnej trumna ze zwłokami spoczywa przez 24 godziny w domu rodzinnym zmarłego, przed ołtarzem przodków, jest to czas czuwania całej rodziny i przyjaciół. Wszystkie przedmioty należące do zmarłego są spalone, mogą to być stól, krzesło, łóżko, pościel, naczynia kuchenne...
W dniu pogrzebu osoby uczestniczące w ceremonii pogrzebowej są zaproszone rano na wspólny posiłek. Przy każdym stole zasiada 8 osób; im więcej stołów tym większym szacunkiem zmarły cieszył się za swego życia.
Następuje rozpoznanie ciała w trumnie przez najbliższych członków rodziny. Dzisiaj w miastach ze względów ekologicznych trumny robi się z grubego kartonu przypominającego szlachetne drewno, na wsiach natomiast nadal miejscowi rzemieślnicy stugają drewniane trumny.
Potem trumna jest spalona...
Po rozpoznaniu ciała najstarszy syn zamyka trumnę i wbija w nią pierwszy gwóźdź , potem drugi syn i trzeci i.t.d. Taki rytuał ma miejsce w miastach, w krematorium.
Na cmentarzach coraz mniej miejsca dla zmarłych duszyczek, więc wszyscy obecnie spalają zwłoki i umieszczają je w kolumbarium lub składają w istniejącym od dawna grobie rodzinnym.
Po ceremonii spalenia zwłok, w obecności wszystkich zaproszonych, przedstawiciel rodziny w/g przynależności otrzymuje zaświadczenie z danymi zmarłego, po czym udaje się ''do okienka'' z takowym zaświadczeniem aby odebrać prochy złożone w kawałku czerwonego materiału. Rodzina przesypuje prochy do urny.
Następny etap to wspólny posiłek. Dekoracja czerwono-biała. Czerwony jest kolorem szczęści, biały - żałoby. Kobiety są ubrane na biało, mężczyźni mają białe buty z czerwonym akcentem i białe pasy w talii, u spodni.
W piątą niedzielę po pochówku odbywa się uroczystość ku pamięci zmarłego w jego rodzinnym domu.
Tradycja ta jest nadal zachowywana. Dodam, że obok trumny zauważa się zrobione z kolorowego papieru przedmioty związane z życiem ziemskim zmarłego, aby to co posiadał i lubił towarzyszyło mu w drugim życiu.
W ogóle w/g tradycji Chińczycy wierzą w życie pozagrobowe, więc na grobach spotyka się żywność, najczęściej są ofiarowane mandarynki i brzoskwinie - symbol długiego i szczęśliwego życia , żeby duszyczki nie były głodne.
A w innych religiach, również składa się ofiary w różnorodnej postaci.
U katolików - chryzantemy. Podobno 96% tego kwiecia li tylko zdobi groby, a przecież ten piękny kwiat kultywowany w Chinach od 2700 lat jest symbolem słońca i dostojeństwa zdobi chińskie ogrody jesienią. Pierwszą pisemną wzmiankę o chryzantemie znaleziono w pismach Konfucjusza.
Cyganie - wyprawiają festyny na grobach swych najbliższych,
Grecy układają żywność,
a Żydzi kamyczki.
