Najstarsze formy pisma chińskiego spisywane były na żółwich skorupach i kościach zwierzęcych, na antycznych wyrobach z brązu i grawerowane na kamieniach. Wszystkie pisma grawerowane na złocie, brązie, nefrycie lub jadeicie oraz kamieniu znane są pod wspólną nazwą金石 (jin shi), co w tłumaczeniu dosłownie oznacza "pismo na tabliczkach z brązu i kamienia". Pierwotnie pieczęcie należące do kategorii金石 (jin shi) zostały zastosowane przy wymianach handlowych.
Pieczęcie stanowią graficzną formę identyfikacji niemal od czasów wynalezienia pisma, używane przez cesarzy Chin, przeniosły się na terytorium Korei, Japonii i Wietnamu.
Nadal obecnie pieczęcie są powszechnie używane na Dalekim Wschodzie, zamiast odręcznego podpisu, przy uwierzytelnieniu dokumentów urzędowych lub przy transakcjach finansowych.
Przed dynastią Qin (221-206 r.pne) wszystkie pieczęcie zarówno osobiste jak i te oficjalne były zwane玺 (xi). Po unifikacji Chin przez cesarza Shihuangdi (259-210 r.pne)玺 (xi), stały się tylko oficjalnymi, zarezerwowanymi wyłącznie dla "Jego Cesarskiej Mości".
Za rządów dynastii Han (206r.pne - 220r. ne) pieczęcie służyły do zabezpieczenia ("lakowania") listów pisanych na bambusowych tabliczkach, dla uniknięcia nielegalnego ich otwarcia. Oficjalne pieczęcie symbolizowały władzę. Takim pieczęciom towarzyszył czerwony tusz, który do dzisiejszego dnia przetrwał i jest jednym obok pędzla, tuszu, papieru i kamienia do rozrabiania tuszu skarbem tradycyjnego chińskiego malarstwa i kaligrafii chińskiej.
Jedyną cesarską władczynią w historii Chin była cesarzowa Wu Zetian (624-705) z dynastii Tang. To ona nakazała zmienić nazwę pieczęci玺 (xi) na宝 (bao), gdyż sądziła, że dawna nazwa była homonimem死 (si) – oznaczającym śmierć. Od tego czasu i宝 (bao) i玺 (xi) stały terminami używanymi powszechnie.
Qin Shi Huangdi stworzył system "8 pieczęci", w/g którego każda z pieczęci była przypisana konkretnej czynności administracyjnej. System ten przetrwał do dynastii Sui (581-618). Później cesarzowa Wu Zetian zastosowała system "9 pieczęci" trawający do dynastii Ming (1368-1644), zastąpiony 24 pieczęciami.
Wśród kolekcjonerów chińskie pieczęcie są bardzo poszukiwane. Wiosną 2013 roku na aukcji w "China Guarian", dwie cesarskie pieczęcie z epoki Qing były wyjątkowo docenione.
Jedną z nich była pieczęć należąca do cesarza Qianlong’a (1711-1799) sprzedana za 66,7 milionów yuanów, drugą – pieczęć cesarza Jiaqing’a (1760-1820) – za 34,5 milionów yuanów.Pieczęć cesarza Qianlog’a stworzona w 1789 roku była prezentem na jego 80-ta rocznicę urodzin, przypadająca rok póżniej.Na białym jadelicie są wygrawerowane 4 znaki:
自强不息(Zì qiáng bù xī), znaczące–samodoskonalenia.
Pieczęć ta była w kolekcji mego francuskiego ziomka, miłośnika Chin i fundatora słynnego paryskiego Muzem Sztuki Azjatyckiej -Émile Guimet (1836-1918), który ją zakupił na początku XX wieku od paryskiego antykwariusza Florine Langweil.
Drugim skarbem tej aukcji jest pieczęć należąca do piętnastego syna cesarza Qianlong’a, który objął tron po abdykacji swego ojca.
Na pieczęci z zielonego nefrytu widnieje 6 znaków:
嘉庆御笔之宝- oznaczających "pieczęć dla pisma cesarza Jiaqing".
Podczas 60-ciu lat rządzenia Chinami czwartego cesarza dynastii Qing - Qianlong’a, jego prosperujące rządy były kulminacją ostatniej chińskiej dynastii. Cesarz w 1746 roku wybrał 25 pieczęci do reprezentowania swej władzy. W Zakazanym Mieście w Pekinie znajduje się około 5 tysięcy pieczęci, które niegdyś były w posiadaniu dynastii Ming i Qing.
Ja mam tylko moje dwie własne... wygrawerowane w najbardziej powszechnym i skromnym granicie
