Pałac Cesarski w Pekinie zwany również Zakazanym Miastem powstał za czasów trzeciego cesarza z dynastii Ming -Yongle w latach 1406 -1420. Pałac zajmuje powierzchnię 72 ha i jest jednym z najstarszych oraz najlepiej utrzymanych pałaców w Chinach. Dzisiaj jest Pałacowym Muzeum, w którym ulokowano cesarskie skarby starożytnej chińskiej cywilizacji i wiele dzieł sztuki, wśród nich kolekcje kaligrafii, brązów, ceramiki, instrumentów muzycznych, mebli, laki, strojów ...
Zakazane Miasto zachowało kulturę i historię tysięcy lat w Chinach. Jest to miejsce, które widziało 24 cesarzy z dynastii Ming i Qing podczas 600 lat.
Nazwa "Zakazane Miasto" wynika z faktu, że jako rezydencja cesarzy chińskich i ich rodzin oraz nadwornej służby, wstęp na dwór był zakazany dla „zwykłych śmiertelników”.
Według legendy, w Zakazanym Mieście znajduje się 9999 pokoi. Według badań przeprowadzonych w 1973 roku faktycznie jest ich 8704. Liczba 9999 zgodnie z tradycją, tłumaczy, że tylko bóstwa miały prawo do zbudowania pałacu z 10 000 pokoi. Śmiertelnicy w ten sposób starali się zbliżyć jak najbardziej do ideału doskonałości.
Dla Chińczyków cyfra 9 jest symbolem długowieczności, a liczba 10 000 symbolizuje "nieprzeliczalną nieskończoności".
W niniejszej notce przedstawię namiastkę ciekawostek związanych z tym miejscem owitym długowieczną historią.
W roku 1861 umiera cesarz Xianfeng z dynastii Qing. Pozostawia na tronie swego pięcioletniego syna Zaichun, zwanego również Tongzhi. Rządy znajdują się w rękach wysokich mandaryńskich urzędników.
Zachłanna cesarzowa regentka Cixi- żona zmarłego władcy, dokonuje w listopadzie 1861 roku, zamachu pałacowego z pomocą brata zmarłego władcy, księcia Gong (恭 親王). Przeciwni wydarzeniu książęta popełniają samobójstwo, nie chcąc być świadkami ścięcia głowy ich przywódcy – mandżurskiego dostojnika Sushun. Yehe Nara oficjalnie otrzymuje tytuł "Świętej Matki-wdowy Cesarzowej" (聖母 皇太后). Jest to dla niej ogromny przywilej, nigdy za życia cesarza Xianfeng nie została nazwana Cesarzową. Otrzymała także honorowe miano Cixi (慈禧). Odtąd wraz z cesarzową-wdową Ci'an czuwa nad sprawami państwowymi.
W społeczeństwie feudalnym chińskie kobiety nie mogą posiadać bezpośrednio władzy politycznej. Tak więc, Ci Xi i cesarzowa Ci'an za żółtą kotarą, która oddzielała ich od tronu małoletniego cesarza podpowiadają chłopcu „adekwatne” dla nich decyzje. Młody władca sprawuje władzę, ale w rzeczywistości to właśnie te dwie kobiety za zasłoną decydują o wszystkim.
Życie ostatniego cesarza
Aisin Gioro Pu Yi urodził się w Pekinie 7/02/1906 roku. W wieku 2 lat wstępuje na tron, stając się dziesiątym cesarzem dynastii Qing. Po Rewolucji z 1911 roku, która obaliła feudalny system trawający od tysiący lat, ostatni cesarz abdykował 12 października 1911, podczas uroczystości pod przewodnictwem swej ciotki, cesarzowej- wdowy Cixi. Wraz ze swoją rodziną pozostaje w północnej części Zakazanego Miasta, podczas gdy południowe skrzydło zajmowane jest przez władze republikańskie. Dopiero w 1924 roku opuszcza Zakazane Miasto .
Podczas rozpoczętej agresji Japonii na Chiny, Puyi został przesiedlony przez Japończyków do Changchun w północno-wschodnich Chinach. Stał się marionetką Mandżukuo, niesamodzielnego państwa założonego przez Japończyków. Pod koniec II wojny światowej Armia Czerwona Związku Radzieckiego wzięła go do niewoli, w 1950 roku oddała go Chinom. Potem został wysłany do więzienia na rehabilitację i w 1959 roku został zwolniony na mocy amnestii. Następnie pracował w ogrodzie botanicznym, później w Instytucie Badawczym Historii. Napisał też książkę cieszącą sie wielkim rozgłosem zatytuowaną "Pierwsza połowa mojego życia".
Pokojówki i eunuchowie za dynastii Ming i Qing byli dość liczni na dworze cesarskim. Pod koniec panowania dynastii Ming, było 9000 pokojówek i 100.000 eunuchów. Za panowania dynastii Qing ich liczba się zmniejszyła Rozporządzenie przewidywało, że liczba eunuchów nie powinna przekraczać 2260 i pokojówek zaledwie 300. Ale rzeczywista ich liczba była większa. Co więcej, zatrudniano każdego roku kilkadziesiąt tysięcy osób zaangażowanych w różne obowiązki i polecenia w Zakazanym Mieście.
Eunuchowie odegrali dużą rolę w historii Chin, stanowiąc silną kastę dworską. Na dworze cesarskim pojawili się od VIII wieku p.n.e.
Tylko pozbawieni przyrodzenia osobnicy mogli zostać osobistymi sługami cesarza, strzec jego kobiet i pomieszczeń za pałacowymi bramami. Symbolem chińskich cesarzy, ich prestiżu i sposobu sprawowania władzy nad lennikami było utrzymywać tysiące konkubin. Standardowym obowiązkiem lennego księcia, markiza lub innego możnowładcy było bowiem oddanie najpiękniejszej córki cesarzowi. Czyniono to bez oporu, bo stawała się ona z jednej strony rodzajem zakładniczki i łączniczki ze swym rodem, a z drugiej nadzieją, że to właśnie z niej narodzi się następca tronu, co potem zaowocuje uprzywilejowaniem jej rodu.
Harem cesarza miał mu zapewnić odpowiednią liczbę męskich spadkobierców w czasach, gdy śmiertelność wśród dzieci była bardzo wysoka. Gwarantowało to ciągłość cesarskiej dynastii i kultu jej przodków, co zawsze stanowiło najważniejszą część chińskich poglądów i obrzędów, zapewniających żyjącym powodzenie i opiekę z zaświatów. Męskich krewnych i bliskich cesarza, także jego synów, trzymano z dala od pałacu i haremu, czyli od Zakazanego Miasta. Nie wolno im tam było wchodzić pod karą śmierci. To właśnie oznaczał termin „Zakazane Miasto” – zakazane dla mężczyzn.
Tylko zupełny brak sprawnych seksualnie mężczyzn w otoczeniu cesarza dawał mu pewność, że każde urodzone w haremie dziecko było spłodzone przez niego. Kobiet miał tyle, że pamiętać tego przecież nie mógł. Na terenie Zakazanego Miasta mogło mieszkać nawet i do 40 000 kobiet! Oczywiście, nie wszystkie były nałożnicami cesarza, w zasiedziałej dynastii większość stanowiły starsze kobiety jako masa spadkowa po jego poprzednikach, różne stare ciotki i babki, których nie wydalano z pałacu, lecz utrzymywano godnie do końca życia, ale i tak czynnych nałożnic były tysiące.
Jedynym mężczyzną był tam cesarz, obiekt nadziei i pożądań tysięcy pięknych dam, zgromadzonych w jego haremie. Aby nasienie cesarza nie marnowało się daremnie, odpowiedni eunuchowie pilnowali skrupulatnie, kiedy która konkubina ma miesiączkę, a następnie odpowiednio kierowali cyklem ich zbliżeń do pana w szczycie płodności.
O tym, że system dobrze funkcjonował i spełniał zakładany cel świadczył fakt, że za czasów dynastii Ming w Wielkim Terenie Wewnętrznym tj. w pałacu, średnio rodziło się ok. 100-150 dzieci rocznie. Średnio, czyli także u starszych wiekiem cesarzy.
Cesarskie córki wydawano za uprzywilejowanych w ten sposób poddanych i wasali, a synów stosunkowo wcześnie oddalano z pałacu i wysyłano na prowincję, często na wyprawy z wojskiem lub na nominalne tylko misje np. do budowy umocnień, dróg lub kanałów. Zawsze do tego przydzielano im doświadczonych eunuchów, którzy de facto te funkcje zarządcze sprawowali, pozwalając młodemu księciu firmować ich sukcesy, a z czasem też nabierać wprawy i rozumu w rządzeniu ogromnym krajem.
Od lojalnych eunuchów cesarz odbierał potajemne meldunki o charakterze i zdolnościach swoich synów, co pozwalało mu potem najbardziej obiecującego z nich wyznaczyć na następcę. Starał się być w tym rzetelny, bo ta decyzja eliminowała wszystkich pozostałych, z których w dodatku wielu, zwłaszcza tych najbardziej ambitnych, nierzadko wkrótce potem pozbywano się także fizycznie jako ewentualnych rozżalonych pretendentów, a więc elementu potencjalnie destruktywnego i zagrażającego państwu. Także pod tym względem nie znano litości. W ten sposób decyzja o wyborze następcy wyznaczała więc dalsze losy dynastii cesarza i jego własną nadzieję na to, że po śmierci sam doznawać będzie należytego kultu jako przodek.
Eunuchowie byli właściwie niezbędni dla funkcjonowania instytucji cesarstwa. Cała osobista obsługa cesarza, jego przyboczna straż, policja, najbliżsi zaufani, wysłannicy, szpiedzy, sekretarze, kucharze, łaziebni, balwierze, lekarze, garderobiani, nosiciele lektyk, kaci, heroldzi, asystenci, itp. byli wyłącznie eunuchami.
[*]wypis z„Wolne Media” - 01.12.2011
Trzy pałace i sześć dworów królewskich
W czasie Okresu Wiosen i Jesieni, Chiny składały się z wielu księstw. W/g rozporządzeń, władca w chwili poślubienia córki króla pewnego księstwa musiał poślubić księżniczki z innych księstw noszące to samo nazwisko co przyszła żona. Królowa osiadała w centrum pałacu, podczas gdy inne żony władcy w pałacach Wschodu i Zachodu. Stąd termin "trzy pałace".
Cesarz dynastii Zhou miał sześć rezydencji dla swych żon, centralna była zajęta przez cesarzową. Rezydencje te nazywano "sześcioma dworami".
Życie i obowiązki małżeńskie cesarza
Intymne życie cesarza z jego ulubienicami nie było tajemnicą. Eunuchowie zajmowali się sprawami osobistymi cesarza. Gdy władca z cesarzową w pałacowej sypialni spędzali noc, eunuch musiał stać na zewnątrz przy oknie. Gdy usłyszał niewielki „kaszel” wydobywajacy się z cesarskiego gardła, notował natychmiast w "osobistym notatniku życia cesarza" datę i godzinę zjednoczenia cielesnego cesarskiej pary. Póżniej fakt ten był wykorzystywany jako dowód ciąży cesarzowej.
Jeśli cesarz pragnął znaleźć się w objęciach swej konkubiny przepisy były rygorystyczne:
- Po kolacji, eunuch przedstawiał cesarzowi srebrną tacę, na której leżały tablice z nazwiskami wielu konkubin. Gdy cesarz nie chciał spedzić nocy z żadną ze swych konkubin kazał odejść eunuchowi, a jeśli chciał, obalał na podłogę tablicę z nazwiskiem konkubiny. Eunuchowie natychmiast udawali się do wybranej konkubiny.
- Po kąpieli naga konkubina została owijana w gruby płaszcz i przynoszona do łoża cesarskiego.
- Władca już czekał na nią, a ona zbliżała się do stóp łóża i wsuwała się pod kołdrę. Po cielesnym zjednoczeniu, musiała powrócić tą samą drogą noszona przez eunuchów do swego pokoju. Podczas gdy konkubina była z cesarzem, eunuch również stał przy oknie i zapisywał notki z cielesnego spotkania ceszarza.
Ceremonia ślubna cesarza
W dynastii Qing, cesarzowa-wdowa wybierała narzeczoną dla cesarza. Jednak musiała skonsultować się z opinia książąt i z wysoką rangą mandarynów oraz z opinią samego cesarza. Protokół ślubny był wyszukany i bardzo surowy. Najpierw okazywano dary zaręczynowe rodzinie przyszłej cesarzowej. Potem ogłaszano uroczyście nominację cesarzowej i ustalano datę ślubu. W dniu ślubu, uroczysta procesja udawała się do panny młodej. Po ceremonii ślubnej odbywał się wielki i wystawny bankiet.
Podróże cesarskie
Za panowania cesarza Qianlong z dynastii Qing i podczas późniejszych okresów, środki transportu były przeznaczone wyłącznie na użytek cesarza i jego rodziny. Zawierały one pięć rodzajów końskich zaprzęgów, złote rydwany wyścielane skórami zwierzęcymi, szlachetnym drewnem, żadelitem i kością słoniową. Cesarz posiadał też dwa powozy obijane złotem i trzy palankiny.
Cesarzowa i Cesarzowa - wdowa miały swe osobiste powozy i palankiny.
Zakazane Miasto to monumentalny pałac, w którym przez wieki zamieszkiwali władcy Państwa Środka. Jego budowle wznoszą się na ogromnych białych kamiennych fundamentach.
Dostarczane ogromne kamienne bloki sunęły drogami po taflach lodu, co było ówczesnym nowym wynalazkiem. Te masywne głazy, które mogą ważyć więcej niż 200 ton, były wydobywane i transportowane do centrum Pekinu z kamieniołomów znajdujących się w Fangshan.
Naukowcy i historycy długo zastanawiali się w jaki sposób robotnicy mogli dostarczyć tak ciężkie masy na tak długich dystansach. Kamieniołomy znajdują się przecież około 70 km od Zakazanego Miasta, a więc transport na taką skalę jest osiągnięciem.
Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Nauki i Technologii w Pekinie wyjaśniły tajemnicę sugerując, że transport kamienia sunął na drewnianych saniach po drogach z lodem. Dochodząc do tego wniosku, naukowcy studiowali starożytne dokumenty opisujące transport ciężkiej skały przeznaczonej na naprawę trzech dużych pokoi w Pałacu Cesarskim w 1557 roku.
Najcięższy kamień w Zakazanym Mieście, zwany Rzeźbionym Wielkim Kamieniem, waży ponad 220ton
Wyniki tych badań, opublikowane w naukowym czasopiścmie „Proceedings Journal of National Academy of Sciences”, ukazują bardzo pomysłowe metody kopania studzień co 500 m na trasie wiodącej z kamieniołomów do Pekinu. W wydrążonych kanałach wypełnionych wodą ze studzien po zamarźnięciu powstawała droga, po której można było toczyć skalne bloki. Kamienne bloki o wadze około 123 ton były przemieszczane do Zakazanego Miasta podczas ostrej zimy w 1557 na dystansie 70 km przez 28 dni.
Metodę tę stosowano, pomimo faktu, że chińska cywilizacja już rozwinięła pojazd kołowy zdolny do przemieszczania bardzo ciężkich przedmiotów. Koło zostało wynalezione w Chinach w 1500 roku pne.
„Lodowy transport” był dużo korzystniejszy dla dużych skał, które mogły zostać uszkodzone podczas transportu na wozach z kołami.
Stwierdzono, że potrzeba było mniej niż 50 mężczyzn aby ciągnąć na saniach bloki skał za pomocą tej metody. Jednocześnie przy użyciu starych najbardziej znanych metod, trzeba było zaangażować ponad 1500 mężczyzn.
Zakazane Miasto i jego sekrety można odkrywać w nieskończoność. Cesarska posiadłość jest obok Wielkiego Muru jednym z najbardziej odwiedzanych miejsc w Pekinie i jego okolicach jest symbolem Pekinu, podobnie jak Wieża Eiffela jest symbolem Paryża.
Te dwie monumentalne pamiątki z zupełnie innych epok, są dwoma świadkami odmiennych kultur na odmiennych kontynentach.
